خوابی دیگر
نویسنده: مرتضی حیدرزاده(شنبه 90/6/5 ساعت 6:23 عصر)
/. دیگر عادت کرده ایم
سال ها .
قرن ها .
عادت کرده ایم.
رویِ بلندترین قله این سرزمین ایستاده باشیم
کسی ناگهان پیدا می شود
پرچم اش را محکم می کوبد ، عکس یادگاری می گیرد
و می رود.
اشتباه از ما بود ؛
دمِ رفتن
گربه مان را نکشته بودیم .
1-6-90
نیمه شب - رشت
صیاد
نویسنده: مرتضی حیدرزاده(دوشنبه 89/11/25 ساعت 7:2 عصر)
/. ماهی ها نگاهم می کنند
تو نیستی ،
می گریزند .
دریا بی تو
بویِ صیّاد ها را می دهد .
-------------------------------------------------------------------------------------------------
/. دریا آرام است ؛
از ندیدنِ بیکرانِ تو .
گاه دلتنگی رنگِ ناتوانی می گیرد.
ماهی ها از سایه ام فرار می کنند
همیشه
آنسوتر کنارِ صدف ها نشسته بودی ؛
دریای این حوالی عمیق است ؛
دوست داشتن ات
امّا
نه
عمق چشمانت را نداشت .
نوشهر – آذر 89
حیدرزاده
شعر
نویسنده: مرتضی حیدرزاده(یکشنبه 89/8/23 ساعت 7:5 عصر)
دیوار
/. آن هنگام که تو
از کنارِ پنجره عبور می کنی ؛
دیوارها خیالِ فاصله اند .
داستان
/. داستان های ِ مدام و پر از خستگی
عشق را هم پشت ِ پرده هایِ نامهربانی اسیر می کند .
حرفت را نمی زنی
که مبادا
آرزویِ ایستادن را در کنارت ببینی
در نگاه من .
همیشه ترسیده ایم ،
و آن هنگام که پرچم را بر قله یِ قاف باید برفراز کنیم ،
این ارتفاعِ نحس دامن مان را می گیرد .
- سقوط -
دوباره رفتن و رسیدن و هراس
این آنِ آخر
یوغِ اجبار را
ثانیه ای با نگاهِ شریفِ خسته ات
با نفس های ِ به شماره افتاده یِ همیشه ات
اندکی دیگر ،
تاب بیاور .
این سیمرغِ
بی مثال
بر دوشِ تو
خواهد نشست ؛
و داستان ِ ما
بالا و پایین اش
راست
خواهد شد .
دلتنگی
نویسنده: مرتضی حیدرزاده(چهارشنبه 89/8/19 ساعت 7:2 عصر)
/.
این دستگاهِ خود پرداز خیابان ، سوت می کشد
مغزِ من سوت می کشد .
ماهی های ِ کفال ریخته بر دایره یِ فروش
میوه هایِ رنگ دیده از دستِ تو ، رنگین کمانِ بی نهایتی را رقم می زنند ؛
از جیبت ات پولِ میوه هایِ دل ات را بده
لذت خنده هایِ ریز نگاه ایستاده در کنارت را در سینه ات ؛ فرو بده .
این دست ها که در دست هم محکم می شوند ،
به سازِ ما کوک نمی شوند ،
نه ، این دستِ ما تاوان تحمل این همه خوبی را ندارد .
کسی برایِ نارنج هایِ بسیار دل نمی سوزاند ،
کسی برایِ آن پیرمرد که دانه هایِ سیب لکه دار را بر می دارد
دل نمی سوزاند .
قرار بر قراری هم نبود
که چنین باشد
اسم ات را که زمزمه می کنم
شب می رسد
و شبانه ها بویِ غزل هایِ ناب می گیرند .
باران نمی گیرد
از مادر هم که پرسیدم گفت :
ابرهایِ شانه ات را بتکان
لباس گرم نبرده ای
بارانِ آنجا خوب نیست .
باران خوب است
نارنج ها خوب اند
زن ها خوب اند
خیابان هایِ پر نخل خوب اند .
نخل هایِ بسیار بلند سرت را به آسمان نساید
اگر مهرم بر دلت افتاد
تو هم کنارِ خیابان بساط عاشقی راه بیانداز .
من آنجا ایستاده ام
کنارِ دکه یِ روزنامه فروشی
روزنامه شرق را مچاله می کنم
کتاب هایم را میانِ سینه هایم پنهان می کنم
پشت نارنج ها پنهان می شوم
تا از کنارم رد شوی
نامه یِ رنگ پریده یِ این سال هایِ ممتد را برایت بیاندازم .
برویم
بیا برویم ، برایِ فردایِ اجباری ، باید به اختیار فکری کرد ؛
آمدنت را جار می زنم
اگر آمدی نخل ها دستشان به زمین می رسد .
بازار به انتها می رسد
نیامدی ،
نیامدی .. .. . . .
- آقا ببخشید ،
این بازار فردا کی باز می شود ؟؟
نوشهر- شبانه
دوباره سلام
سپاس از دوستان مداوم . از اینکه گاه به گاه سری می زنید سپاسگزارم . باورتان نمی شود سربازی رفته ام ؟؟ یعنی اینقدر پیر شده ام که تصور اش از ذهن دور است ؟؟
به هر حال من در دانشکده ناوبری دانشگاه علوم دریایی امام خمینی نوشهر مدرسم و باید زمانی به اجبار در خدمت دوستان اینجا باشم . چه مهربان . چه نامهربان .
داستان و ماجرا همان است که تعریف کردم . ولی برای اطلاع کمی برایتان از یک ساختمان جالب حرف می زنم و بعد شعر تازه . یکی از ابنیه بسیار جالب برای من و دوستان من
کاخ شاه است که در اینجا ساخته شده . البته تقریبا در بیشتر شهرهای ساحلی ما چنین چیزی طبیعی است ، اما ،.... ولی حیف از گچ بری های بی امان و زیبای این ساختمان
که در مسیر نابودی گام بر می دارد . اینکه آن آقا چه کرد و نکرد . بد و خوب بماند برای تاریخ نویسان و سیاسیون . من از داشته های تاریخی حرف می زنم . فکر کنید
چهل ستون ساختمان ثبت احوال بشود . برای من پر از تاسف است این تاریخ پر رنج را به تازیانه ی تاراج و تخریب از بین می بریم . این کاخ روزی عمری به سال ها پیدا می کند و مایه عبرت
آیندگان آن وقت چه داریم بگوییم ؟؟ نمی دانم ولی جای همه دوستان خالی که ببینند چه هنری داریم . و چقدر بزرگ می بینیم و هنرمان در اوج نهایت است و بس .
دوباره فرصت دست داد تا کمی بنویسم . آمدم نوشهر برای ادامه سربازی . دوست داشتم اسمش را خدمت بگویم ، اما دهان بخواهد نچرخد نمی چرخد. می دانید اگر کسی دزدی کند به چشم به او نگاه می کنند . اگر کسی ظلم کند یا هر کار نادرستی انجام دهد او مسئول خودش است و به تنهایی تاوان خواهد داد و به دوش خواهد کشید .
اما وقتی ظلم دروغ و فساد در لباس ارزشمندی باشد ، مصیبت آغاز می شود . دیگر انسان خودش نیست ! نماینده آن تفکر ، لباس یا هر چیز دیگر است .
درزوغ بسیار بی شمار تر به چشم می آید و ظلم هیچ گاه از ذهن خارج نمی شود .
این روزهامن بسیار چیزهای ناجور و ناهماهنگ می بینم . دروغ ها به راحتی و زور راحت تر . هرچه پیش می روم رنگ و لعاب این روزها بیشتر خودش را نشان می دهد و آبروی خودش را می برد .
از خودم بگویم واینجا بهتر است . روز دوم بحثی با ورودی جایی که من هستم پیش آمد وقتی کار تمام شد وغائله خوابید فکر میکنید چه چیزی به من گفتند ؟؟ ..... سبیلت را بزن ؟! احساس خوبی داشتم از اینکه ناتوانی این جماعت به این درجه می رسد و از سر ناچاری به این مسیرها روی آورند در دلم قنج می زنم . هرچند ترکش نامهری آنها به تنم مالیده خواهد شد ، ولی می ارزد باور کنید می ارزد . دلم برای ادیان چه الهی و غیر الهی می سوزد . این قرون وسطا واقعاً تمام شده است ؟؟
تمام کنم . راستی آدم های شریف چقدر دوست داشتنی هستند .
مرتضی کیوان
نویسنده: مرتضی حیدرزاده(شنبه 89/5/23 ساعت 1:23 عصر)
داشتم روی شعر های ابتهاج کار می کردم . تا اینکه دوباره از کنار اسم مرتضی کیوان رد شدم . کسی که در زمان بودن اش بسیاری از شاعران در وصف و ستایش او بسیار نوشته اند. مرتضی کیوان در 33 سالگی و زمانیکه تنها 2 ماه از ازدواجش با پوران سلطانی همسر محبوبش می گذشت تیرباران شد.
مرتضی و دوستانش را در مسگر آباد بطور نامنظم دفن کردند و وقتی ابتهاج باخبر شد که مسگر آباد به پارکی تبدیل خواهد شد برآشفت . نظرتان چیست ؟؟ درباره این واگویه عاشقانه میهن پرستی ؟؟
ساحت گور تو سروستان شد / ای عزیز دل من تو کدامین سروی ؟؟
اندوه بیکران سایه را درک می کنید ؟؟
به قول شاملو که معتقد بود (( هست )) مردم ما حافظه تاریخی ندارند . کاش کمی تامل می کردیم که تاوان این همه شهید در راه میهن برای چیست ؟؟ غیر از آزادی ؟؟؟
بگذریم نمی خواهم الان بحث را به شاخه های سیاسی بکشانم که دیگر یارای این همه دروغ و لاف نیستم و نمی خواهم که ببینم .
مرتضی کیوان بهانه بود تا یاد کنم از آزادی و چند قطعه کوتاه از شاملو و ابتهاج.
حالا قسمتی از شعر شاملو را با هم مرور کنیم :
نه بخاطر حماسه
به خاطر سایه بام کوچکش
به خاطر ترانه ای کوچک تر از دست های تو
نه بخاطر دریا
به خاطر یک برگ
به خاطر یک قطره
روشن تر از چشمهای تو
نه بخاطر دیوارها
بخاطر یک چپر
نه بخاطر همه انسانها
بخاطر نوزاد دشمنش شاید
نه بخاطر دنیا
به خاطر خانه تو
به خاطر یقین کوچکت
که انسان دنیائیست
نه بخاطر شاهراه های دوردست
بخاطر ناودان، هنگامی که می بارد
بخاطر کندوها و زنبورهای کوچک
بخاطر جار بلند ابر در آسمان بزرگ
بخاطر تو
بخاطر هر چیز کوچک و هر چیز پاک به خاک افتادند
به یاد آر
عموهایت را می گویم ،
از مرتضی سخن می گویم .
راستی سه شنبه در انجمن شاعران نیک سرشت خمام قرار براین است درباره ابتهاج . شعر و اندیشه اش کمی حرف بزنم . فرصت شد بیایید در کنار هم باشیم.
دوباره
نویسنده: مرتضی حیدرزاده(پنج شنبه 89/5/14 ساعت 12:34 عصر)
آمدن ، رفتن در این بی ثباتی مدام ، دیگر اتفاق بزرگی نیست .
کاش فرصت مجال تداوم این حضور دوباره را بدهد .
...........
/. تمشک میانِ دندان هایش فشرده شد
خونی سرخ رنگ میان لب ها جاری .
اندوهی سخت مرا فرا می گیرد
کدام
دست مرا کال
از درخت آرزوها چید ؟؟
یاد
نویسنده: مرتضی حیدرزاده(چهارشنبه 87/9/20 ساعت 1:59 صبح)
سلام
شاید کوتاه نوشتن بهترین را باشه ، برای این روزهایی که تحمل و وقت و آرامش کمه .
یاد خسرو شکیبایی افتادم ، بماند که چه کارهایی بس زیبا کرده فقط یک شعر از صالحی با صدای شکیبایی برای من بسیار پر از لذت بود نظر شما چیه ؟
/.
اشتباه از ما بود
که خواب سرچشمه را در خیال پیاله می دیدیم
دستهامان خالی
دل هامان پر
گفتگوهامان یعنی مثلاً ما !
کاش میدانستیم
هیچ پروانه ای پریروز پیله گی خویش را بیاد نمی آورد
حالا مهم نیست تشنه به رویای آب می میریم
ازخانه که می آیی
یک دستمال سفید پاکتی سیگار گزیده شعر فروغ و تحملی طولانی بیاور
احتمال گریستن ما بسیار است .
نگاه کوتاه
نویسنده: مرتضی حیدرزاده(پنج شنبه 87/9/7 ساعت 12:59 صبح)
تازه (( کافه پیانو )) ی فرهاد جعفری رو تمام کردم ؛ پیشنهاد می کنم بخونیدش اولین کار این نویسنده که به چاپ ششم رسیده .
کتاب داستان شاید به نوعی که خود نویسنده گفته به واقعیت زندگی نویسنده شبیه هست ؛ داستان حول اتفاقات کافه و زندگی شخصی کافه دار می گذرد تقریباً همه ی آدمهای داستان واقعی اند و اتفاقات به نوعی اتفاق افتاده اند .
داستان در کنار روایت و جاری بودنش گاهی به زمان ، رخداد و حوادث دیگر شاخه می دهد که در نوع خودش بعضاً جالب از آب درآمده اند .
راوی داستان بی پرده و رک حرف می زند و خوب می داند چه جور داستانش را در صورت نیاز سانسور کند و البته از گفتنش هم هیچ ابایی ندارد .
شاید نوع جدایی مردِ کافه دار با همسرش اتفاقِ نادری باشد که در حین جدا شدن و عدم تفاهم و به قطعیت رسیدن جدایی باز در بسیاری از موارد در کنار هم هستند و در بعضی از لحظات تعاریف و تمجید های لذت بخش به دل می نشیند هرچند در بعضی جاها کمی توی ذوق می زند .
رابطه با (( گل گیسو )) با پدر بسیار شیرین است و شاید به نوعی نگاه تطهیر گونه ی به خود می گیرد ؛ دیالوگ های جالب و با قصد نویسنده حضور (( گل گیسو )) را دلچسب کرده و به داستان لطمه وارد نمی کند. حضور (( گل گیسو )) را می شود آرام کننده و تسلی بخش دانست (( حس کردم دلم لک زده است که بعد مدت ها بروم به خانه. بخزم زیر لحاف گل گیسو. دستم را اززیر گردن نرم و نازکش طوری رد کنم که مبادا بیدار بشود )) نویسنده نگاه زیبایی شناسانه ی خود به زن را در قالب (( گل گیسو )) خوب ادا می کند .
حضور (( صفورا )) که گویا مشغول از راه به در کردن نقش اول داستان را دارد که در کنارش بتوان حرفهایی را زد ؛ حضورش و رفتار مرد کافه دار با او کمی غیر قابل باور به نظر می رسد. البته شاید به قول نویسنده به خاطر (( جامعه بسیار اخلاقی )) ما خیلی از چیزها را نگفته باشد .
توی داستان پر است از حرفهای خوب و نغز و پرکنایه که خود نویسنده به جمله ی طلایی هرداستان اشاره می کند و جمله ی طلایی داستانش را روراست کف دست خواننده می گذارد (( ... .. . خوب نیست آدم با عروسکش جوری رفتار کنه که انگار فقط عروسکه ... آن قدر ساده نباش و با خودت فکر نکن عروسکا چون عروسکن ؛ دل ندارن و نمی تونن نفرینت کنن .. از قضا آهِ شون خیلی ام می گیره )) .
حرف بسیار زیاد است ولی خلاصه فکر کنم ؛ بهتر باشد ؛ راستی توی داستان کافه چی حرف قشنگی درباره ی فرهاد می زد : (( چه کسی می تواند فکر و سقف را آن طوری ادا کند که او می کرد ؟ و فکر این که چرا کسی بهش فرصت نداد باز هم به مان یاد بدهد که کلمه ها ، اصل تلفظشان چیست ؟ )) و کلی گریه کرد شما گریه تون نگرفته ؟؟
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
