سلام به آقا مرتضي عزيز اهل دل خوش حالم از اينكه با وبلاگ قشنگت رو آشناشدم ودر ضمن ممنون از اينكه به كلبه من سرزدي خوش حالم كردي بازم بهت سرميزنم

به اين انديشيدم كه من چه دارم...

روحش شاد... يادش گرامي.

باراني باشي.

باز ما رو بردي به شيخ زاهد. ناخودآگاه دلم پر كشيد. چه غروبايي داشتيم اونجا. باهم يا تنها. تو هم تنها مي رفتي اونجا نه؟ اما تنهايي ما با هم فرق داشت. سيگارهاي اونجا يه چيز ديگه بود. اصلا مگه ميشد رفت پيش بيزن سيگار نكشيد؟ دلم براش تنگ شده. هميشه يه راهي مي ذاشت جلوي پام. هميشه عاشقم مي كرد. آره بعضي وقتهاي عشق هم چيز خوبي است. افسوس........