داشتم روی شعر های ابتهاج کار می کردم . تا اینکه دوباره از کنار اسم مرتضی کیوان رد شدم . کسی که در زمان بودن اش بسیاری از شاعران در وصف و ستایش او بسیار نوشته اند. مرتضی کیوان در 33 سالگی و زمانیکه تنها 2 ماه از ازدواجش با پوران سلطانی همسر محبوبش می گذشت تیرباران شد.

مرتضی و دوستانش را در مسگر آباد بطور نامنظم دفن کردند و وقتی ابتهاج باخبر شد که مسگر آباد به پارکی تبدیل خواهد شد برآشفت . نظرتان چیست ؟؟ درباره این واگویه عاشقانه میهن پرستی ؟؟

ساحت گور تو سروستان شد / ای عزیز دل من تو کدامین سروی ؟؟

اندوه بیکران سایه را درک می کنید ؟؟

به قول شاملو که معتقد بود (( هست )) مردم ما حافظه تاریخی ندارند . کاش کمی تامل می کردیم که تاوان این همه شهید در راه میهن برای چیست ؟؟ غیر از آزادی ؟؟؟

بگذریم نمی خواهم الان بحث را به شاخه های سیاسی بکشانم که دیگر یارای این همه دروغ و لاف نیستم و نمی خواهم که ببینم .

مرتضی کیوان بهانه بود تا یاد کنم از آزادی و چند قطعه کوتاه از شاملو و ابتهاج.

حالا قسمتی از شعر شاملو را با هم مرور کنیم :

نه بخاطر حماسه
به خاطر سایه بام کوچکش
به خاطر ترانه ای کوچک تر از دست های تو
نه بخاطر دریا
به خاطر یک برگ
به خاطر یک قطره
روشن تر از چشمهای تو
نه بخاطر دیوارها
بخاطر یک چپر
نه بخاطر همه انسانها
بخاطر نوزاد دشمنش شاید
نه بخاطر دنیا
به خاطر خانه تو
به خاطر یقین کوچکت
که انسان دنیائیست