این شعر حاصل یک دل سیر نگاه کردن به آدم هایی است که دوست شان دارم و آنها در دنیایی دیگر ، در کنار من ، می روند ، می آیند ؛ کجا ؟ نمی دانم . . .

  /. تق تقِ سنگ ها ، دیداری را تازه نمی کند

پنج شنبه شب هایِ همخوابگی ؛

                                        تا کَلِّه یِ ظهرِ بی حوصلگیِ جمعه یِ این آدم ها .

همان بهتر که آرام از کنار ما عبور کنی  و  برایِ دلتنگی هایِ مضحک ، لبخند زده باشی .

 --

 
دل ام گواه می دهد

یک  روز ؛  یک جمعه ؛  از راه می رسد

و بامداد ،

             در انتظارِ برآمدن ات ، از پشتِ کوه هایِ  پر برف ، به آسمان ؛  لبخند خواهد زد .

بی آنکه ؛

             شمشیری از نیام بیرون بیاید

                                              و آدم ها ، از ترسِ از غروب هایِ سرخ رنگِ جمعه ؛

                                                                                                               دوباره دلتنگ شوند .

رشت . چهارشنبه . 1392.7.11 . بامداد