نیامدی . قرار بر نیامدن نبود . با دلی که هوایی شده است .

چه باید کرد ؟ کبوترهای حرم ، بی هیچ حرفی از شانه های

تو دانه برمی چینند .

از آسمان خبری نباشد . عشق برای چه ؟ من برای چه ؟

و بهار که تو می آیی ، یعنی چه ؟

دوباره با کبوترها بامدادان ، در محیط چشم هایت ، آب

بر صورت ام می زنم و می نشینم بیایی

با دانه های گندم که تنها از دست های تو جوانه زدن را

یاد گرفته اند .

.

آمدم دیدم صفحه سیاه است . تازه یادم آمد رنگ نوشته را اصلاح نکرده بودم . حالا بخوانید

ببینید چه نوشته بودم و چه بارانی در دل من ، تو و این شهر بارانی در گرفته است .

================

قرار بر قرار نیست . نمی دانم آن بالا چه خبر است . انگار نفرین آدم ها گرفته مان .

 (( چقد .. بارون .. آخه ؟ .. آدم بیرون نمی تونه بیاد .. اَه .. ه .. )) جواب یکسان من

برای همه رفقا یک جمله بود که (( دلت می یاد ؟ تازه الان وقته رفتنِ بیرونه .)) و

جواب همیشه دریافتی ((دیوانه ای بخدا ، کجاش حال می ده .. خیس می شی))

 خودمانیم . آدم زیر باران می رود ، مگرخیس می شود ؟؟ اینها چه می گویند ؟؟.

 دمت را گرم می کنیم . نخواه اینهمه آسمان را نگاه کنیم . ابرهای پنبه ای را بفرست .

باران را راهی کن . بگذار پنیه مان را بزنند . انصاف نیست سهم ما از  365 روز تنها چند روزاش باران باشد.

 باران که بیاید شیشه پنجره را خواهد شست . شعر تو  یادم می آید  و  مدام تکرار می کنم ،

یاد  تو را هرگز کسی از دلم نخواهد شست . . .

شعرهای جدید من را بخوانید ، به دیده منت گذاشته اید به مهربانی .

 --------------------------------------------

/. جنگ که می شود

یعنی برادر کشی

قانون است .

از چشم های تو افتادم

و سال هاست پادشاه زمینی هستم

که هیچ

دوست اش ندارم .

4 مرداد - 1391

 -------------------------------------------------------------------------

 /. قصه ها تمامی دارد .

جاده رو به غروب زیباست

جاده رو به دریا ؛ زیباتر است !

هیچ چیز در دست ما نبود

و قرار برقراری تعیین شده .

بهتر است پرده که بالا می رود 

بیایی و بلند بگویی :

((بودن یا نبودن ، مسئله این است))

و از آن سویِ صحنه  خارج شوی .

باید بسیار مراقب بود ! 

ترس مان داده اند

((پرده برافتد نه تو می مانی نه من))

 4 مرداد - 1391

سلام .

یک دوست که برای من بسیار عزیز است ، پیغام گذاشته . روزهایش بر مراد نیست مثل من و بسیاری دیگر دوستان من .  این روزها اصلاً خوب نیستند . آدم هرچه سن اش بالا تر می

رود از زمانه خوش اش نمی آید . کم کم دارم درک می کنم حرف هوشنگ ابتهاج عزیز را که می گفت: دیگر رشت برایش قابل تحمل نیست . انگار هیچ چیز سرجای خودش نیست . نه

عشق . نه کار . نه دلدادگی . باران هم سر نامهربانی گذاشته . از امیر هوشنگ ابتهاج ((سایه)) مهربان . زمزمه کنید ، خوب است برای ما ! :

یادها انبوه شد

در سَر پُر سَرگذشت

جز طنین خسته افسوس نیست

                                       رفته ها را بازگشت

سلام . آدم گاهی دل اش می خواهد حرف بزند . هیچ اتفاقی نمی افتد . توی این حرف زدن چه چیزی نهفته نمی دانم .

راست اش را بخواهید .خسته ام . درک ام می کنید ؟ . آن خستگی متداول را کمی فراموش کنید .

خسته را آرام و کشیده بخوانید . حالا .. .. . . خسته ام .

حالا یه چیز بگم ، گِل هم بخندیم . یکی گفت کراورات ممنوع . اون یکی گفت چرا ؟؟ یکی گفت : نماد غرب و . . .

من می گم : برای مبارزه با نمادهای غربی از فردا با پیژامه خط دار و زیرپوش گاونشان برویم در خیابان .

( هرچند خود اینها هم از ان ور آمده ) خودمانیم چی بپوشیم؟ . حالا ما هیچ . . . خانم ها را بگو . . . اگر بخواهند . ..

آرایش نکنند و مثل دوران های قدیم بی هیچ . . بی ... هیچ !! آرایش و پوشش امروزی وارد جامعه شوند چه شود.

خودمانیم یکی بپرد این هویج بالای سرمان را بگیرد و داستان را تمام کند .

این شعر را هم نقد کنید ، یاد می گیرم . سپاس  و ادب .

/. چشم هایم را که گفته بودی دوست شان داری ؛

دیگر به کارم نیامدند 

 تا بیایی

بر در

سپیدشان کرده ام .

4 بامداد . رشت . 11/10/90

دیر نوشتن من برای خودم هم داستانی شده است .

حس به روز کردن وبلاگ همیشه در سرم هست و لی تنبلی مدام و مدام و گاهی کار اجازه نمی دهد جوابگو و قدردان دوستان محترم شاعرم باشد .

بی بهانه تمام نقص و دلیل این نامهربانی ناخواسته من هستم و تمام .

حالا هم به بهانه عید و بهار و این داستان ها نیست که آمده ام . از سر دلتنگی بی شمار و سرریز  تحمل ام است .

کارهای که وارد کرده ام جدید است .

در انتظار نظر دوستان مهربان شاعر هستم . بخوانند و افتخار شاگردی  ما را مکرر و مدام کنند .

  -------------------------------------------------------------------------------

/. جنگل ها پر از سکوت ،

بی تو ؛ ترس افتاده است به جانِ پرنده ها ، شکوفه ها

رفتن ات را باد ها ، نگفته اند

دل دل می کنم ، ساعت هایِ تحویل از کار بیافتند .

بی خبر ؛

                      بهار  ؛    در راه است .

 -------------------------------------------------------------------------------

/. فاصله ها را نمی شود ، با گریه پر کرد .

بازی را باخته ام

دستی مرا مچاله کند.

                            کاش مقابلِ خانه یِ تو به زانو درآیم .

سرابِ دوباره دیدن خانه هایی که رو به دریا نفس می کشند ،

                                                                                     رویِ دلم مانده است .

  -------------------------------------------------------------------------------

/. قاعده یِ بازی را می دانم

شاهزاده ای نیستم و نه آقا ، زاده شده ام.

رخ به رخ که می شویم

پرچمِ سفید را همیشه بالا برده ام.

مرگِ سربازها

تنها ، زنانِ بیوه و کودکانِ متعجب از گریه یِ سیاهپوش ها به جا می گذارد

                    که باید انتقامِ پدرانشان را از من ، تو بگیرند.

عدالت لایِ تکرارِ مدامِ شعرها ، کتاب ها خاک می خورد

کسی گلویِ آدم را می خورد

کسی خونِ جگرِ آدم ها را می خورد

و آب از آب

                  تکان نمی خورد .

    فروردین 1391 . رشت . باران

سلام . این روزها تنها دلخوشی آمدن پاییز و باران گاه به گاه ناگهان ، داشتن دوستانی بلند نظر و شاعر است . مدتی زمان کوتاهی هم است که دوستان فرهیخته حوزه هنری من را به جمع پر از شعر و ترانه و موسیقی شان میهمان کرده اند و این دیگر حظی مضاعف  و خود داستانی دیگر است و زمانی دیگر می طلبد که واگویه های مانده پشت خاطرم را برای همه دوستان بازگو کنم .

شعر ها ، پیشکش ، دومی برای همه ی دوستان شاعر .

/.سیبی سرخ  برداشته ام

                                             قلب ام می تپد .

نت ها را یک پرده بالاتر ببرید

                                                  یارِ من ساز مخالف کوک کرده است .

--------------------

  /. مدام با این چمدانِ  پر از شعرهای ِ عاشقانه یِ  شاعرها  سفر می کنم .

باران بیاید

                       چتری می شوند  برایِ لحظه های تنهایی

عاشق که می شوم

                               با من مرور می کنند

                                                             داستانِ  چشم هایی را که بیمارشان کرده است .

90.7.19

نوشهر

  /. ترسِ من از چشم هایِ توست

مبادا ،

             خواب شان بیاید

                                           و جهان تاریک شود .

/.  اینجا را دوست ندارم .

خیابان بوی معاملات مانده می دهد

بوی تعفن گاهی 

                      دهان را فرا می گیرد

هیچ جا انگار نمی خواهد ما باشیم

دندان ها کرم می زند

انگار پیرمرد (( خنزر پنزری )) با آن دندان هایش مرا نگاه می کند .

چقدر می بینم چیزهایی را که می دانم تو هم دوست نداشتی ببینی

  یادش بخیر

                  دنبالت که می آمدم

                  همه نگاهم به زمین بود تا محجوب ترین پسر روی زمین باشم

دلم به تاری گره خورده است

خدا را شکر

اینکه دورم راضی اند آدم ها

نه من خبری از باران های رشت دارم

نه آنها یادشان می آید رفیق شان تنها تا دریا می رود

من دلم به وعده های رنگی خوش است .

بالای موهایت رنگیم کمان می زند دلم .

                                                    دلخوشی همین است .

---------------------------------------------    نوشهر/بهار 90

  /. 

نترس

این کوچه ها یادشان نمی رود

پسرکی دیوانه

به دنبالِ تو

            تا دریا می آمد

             آواز می خواند 

                                 و خودش را برایِ تمشک ها و چشم هایِ تو شیرین می کرد .

------------

  /. خبری نیست .

وقتی نبینم ات ؛

همه یِ اتفاق ها

                        پاورقی روزنامه های

                                                    عصراند .

------------

  /. دریا آرام است ؛

                     از ندیدنِ بیکرانِ تو .

گاه دلتنگی رنگِ ناتوانی می گیرد.

ماهی ها از سایه ام فرار می کنند

همیشه

          آنسوتر کنارِ صدف ها نشسته بودی .

دریای این حوالی عمیق است ؛

دوست داشتن ات

                         امّا

                               نه

                                     عمق چشمانت را نداشت .

نوشهر

 /.   آدم برفی مان

که صورتش را مهربان ، تراش دادم .

                                     آب شد

                                     ردِپایِ تو آب شد.

این زمستانِ لعنتی ؛ دیگر برف اش نمی گیرد ؛

                                             تا رویِ همه یِ نیامدن هایت را .

                                                                                   سپید کند . 

4:30 صبح- نوشهر