/. تق تقِ سنگ ها ، دیداری را تازه نمی کند

پنج شنبه شب هایِ همخوابگی ؛

                                        تا کَلِّه یِ ظهرِ بی حوصلگیِ جمعه یِ این آدم ها .

همان بهتر که آرام از کنار ما عبور کنی و  برایِ دلتنگی هایِ مضحک ، لبخند زده باشی .

دل ام گواه می دهد

                    یک  روز ؛  یک جمعه ؛  از راه می رسد

                    و بامداد ،

                                در انتظارِ برآمدن ات ، از پشتِ کوه هایِ  پر برف ، به آسمان ؛  لبخند خواهد زد .

بی آنکه ؛

             شمشیری از نیام بیرون بیاید

                                              و آدم ها ، از ترسِ از غروب هایِ سرخ رنگِ جمعه ؛

                                                                                                                        دوباره دلتنگ شوند .

رشت . چهارشنبه . 1392.7.11 . بامداد

این روزها کسی از پشت سرم مرا صدا می زند و کسی نیست ، شاید در آغاز سقوطی دیگر در دنیایی دیگر هستم نمی دانم ،

سیگار گیراندم ، او هم گیراند و گفت : انگار همین دیروز بود ، در زد ، من خونه بابام رفته بودم رشت ، درو باز کردم دیدم

شاملو پشت در وایساده . . .

سیگارمان به ته رسیده بود آهی کشید و گفت :  مرتضی کیوان رو تو کافه نادری دیدم . . . تازه کتابِ  .. .

..

مدام بالا و پایین ام می کنم ، می پرم وسط حرف های دلِ  هامون ، گریه می کرد و می گفت : حقیقت داره .. حقیقت داره !!

آره الاغ حقیقت داره ... مهشید با عظیمی رابطه افلاطونی داره .. طلاقش بده . ...

..

متوهم شده ام ، انصاف بگویید چیزی زده اید آقا ؟؟ آره زدم ، اما بدجور .. خوردم ، بدترین اتفاق دنیاست نبودن ، نه می توانی ببینی ،

نه حرفی ، نه عذر خواهی ، نه کاری که عذرخواهی کند ، نه ناگهان سبز شدن  جلوی چشاش  ... نمی شود .. .. آخ .. داد ..

بیداد .. دل ام می خواهد .

دلخوشی از این هم کمتر ؟ که بخواهی بگویی بی خیال همه چیز این جماعت ، همین که نفس می کشد کافی ست ، می خندد ، می رود ،

 میِ آید ، کافی ست عاشق می شود؛  خدا را چه دیدی ، سال ها گذشت و ناگهان آمد ! !

..

اما .. نیست .. دیگه نیست ،، نفس هم نمی کشد .. از دور هم نمی آید ،، اصلاً کسی را هم نمی بیند .. آخ .. بی معرفت خدا، به تو سپردمش !!

گفتم : سپردم ات به خدا تا بعد .

خدا .. خدایی نیست که دیگر .. پس اش نمی دهی . جواب شعر و گل و مهربانی و زبیایی و باران و دریا و دریا و دریا و جاده  چاه زنخدانش را ..

جواب مرا ؟ چه می خواهی بدهی ..

..

  /.  مانده تنها

خاطره های بارانیِ ، با تو

و این خیابان ؛

                    که دل اش نمی آید

                                                 بی تو

                                                                 تمام شود  .

شعر رشت . اولین تابستان بی تو . مرداد . 92

راستش را بخواهید ، گلویم بدجور پیش اش گیر کرده . بالا بیاید خوب است . روی همه ی دنیا خوب است .

می دانید ، خون و شلاق و موی سپید و کودکان بی حساب تنها و ترس زده را بی خیال شوید .

می شود مگر حسین نداند سرش را می برند . نمی داند ؟ دست های برادر باران ها را شرمسار می کند .

می داند .

داستان کجاست و کسی نمی بینید . ظلم که برخاست . بلند شوید . تنها ، حتی تنها . کوهی از دشمن اگر بود

بلند شوید . حتی .. .. با 72 نفر . تنها .

گلویم پیش ات کرده ... گلویم تیغ می خواهد . اگر یکی باشم . باید بلند شوم . روزگار که گذشت . می شود .

باور کنید می شود .

72  . 72 . 72 .  سال ها بگذرد می شود . 73 .. 74 .. 75

جسین گلویم می سوزد . کسی خلاص کند مرا از ترس ، تنهایی ، سکوت ، شب .تیغ می خواهم تنها.

نیامدی . قرار بر نیامدن نبود . با دلی که هوایی شده است .

چه باید کرد ؟ کبوترهای حرم ، بی هیچ حرفی از شانه های

تو دانه برمی چینند .

از آسمان خبری نباشد . عشق برای چه ؟ من برای چه ؟

و بهار که تو می آیی ، یعنی چه ؟

دوباره با کبوترها بامدادان ، در محیط چشم هایت ، آب

بر صورت ام می زنم و می نشینم بیایی

با دانه های گندم که تنها از دست های تو جوانه زدن را

یاد گرفته اند .

.

آمدم دیدم صفحه سیاه است . تازه یادم آمد رنگ نوشته را اصلاح نکرده بودم . حالا بخوانید

ببینید چه نوشته بودم و چه بارانی در دل من ، تو و این شهر بارانی در گرفته است .

================

قرار بر قرار نیست . نمی دانم آن بالا چه خبر است . انگار نفرین آدم ها گرفته مان .

 (( چقد .. بارون .. آخه ؟ .. آدم بیرون نمی تونه بیاد .. اَه .. ه .. )) جواب یکسان من

برای همه رفقا یک جمله بود که (( دلت می یاد ؟ تازه الان وقته رفتنِ بیرونه .)) و

جواب همیشه دریافتی ((دیوانه ای بخدا ، کجاش حال می ده .. خیس می شی))

 خودمانیم . آدم زیر باران می رود ، مگرخیس می شود ؟؟ اینها چه می گویند ؟؟.

 دمت را گرم می کنیم . نخواه اینهمه آسمان را نگاه کنیم . ابرهای پنبه ای را بفرست .

باران را راهی کن . بگذار پنیه مان را بزنند . انصاف نیست سهم ما از  365 روز تنها چند روزاش باران باشد.

 باران که بیاید شیشه پنجره را خواهد شست . شعر تو  یادم می آید  و  مدام تکرار می کنم ،

یاد  تو را هرگز کسی از دلم نخواهد شست . . .

شعرهای جدید من را بخوانید ، به دیده منت گذاشته اید به مهربانی .

 --------------------------------------------

/. جنگ که می شود

یعنی برادر کشی

قانون است .

از چشم های تو افتادم

و سال هاست پادشاه زمینی هستم

که هیچ

دوست اش ندارم .

4 مرداد - 1391

 -------------------------------------------------------------------------

 /. قصه ها تمامی دارد .

جاده رو به غروب زیباست

جاده رو به دریا ؛ زیباتر است !

هیچ چیز در دست ما نبود

و قرار برقراری تعیین شده .

بهتر است پرده که بالا می رود 

بیایی و بلند بگویی :

((بودن یا نبودن ، مسئله این است))

و از آن سویِ صحنه  خارج شوی .

باید بسیار مراقب بود ! 

ترس مان داده اند

((پرده برافتد نه تو می مانی نه من))

 4 مرداد - 1391

سلام .

یک دوست که برای من بسیار عزیز است ، پیغام گذاشته . روزهایش بر مراد نیست مثل من و بسیاری دیگر دوستان من .  این روزها اصلاً خوب نیستند . آدم هرچه سن اش بالا تر می

رود از زمانه خوش اش نمی آید . کم کم دارم درک می کنم حرف هوشنگ ابتهاج عزیز را که می گفت: دیگر رشت برایش قابل تحمل نیست . انگار هیچ چیز سرجای خودش نیست . نه

عشق . نه کار . نه دلدادگی . باران هم سر نامهربانی گذاشته . از امیر هوشنگ ابتهاج ((سایه)) مهربان . زمزمه کنید ، خوب است برای ما ! :

یادها انبوه شد

در سَر پُر سَرگذشت

جز طنین خسته افسوس نیست

                                       رفته ها را بازگشت

سلام . آدم گاهی دل اش می خواهد حرف بزند . هیچ اتفاقی نمی افتد . توی این حرف زدن چه چیزی نهفته نمی دانم .

راست اش را بخواهید .خسته ام . درک ام می کنید ؟ . آن خستگی متداول را کمی فراموش کنید .

خسته را آرام و کشیده بخوانید . حالا .. .. . . خسته ام .

حالا یه چیز بگم ، گِل هم بخندیم . یکی گفت کراورات ممنوع . اون یکی گفت چرا ؟؟ یکی گفت : نماد غرب و . . .

من می گم : برای مبارزه با نمادهای غربی از فردا با پیژامه خط دار و زیرپوش گاونشان برویم در خیابان .

( هرچند خود اینها هم از ان ور آمده ) خودمانیم چی بپوشیم؟ . حالا ما هیچ . . . خانم ها را بگو . . . اگر بخواهند . ..

آرایش نکنند و مثل دوران های قدیم بی هیچ . . بی ... هیچ !! آرایش و پوشش امروزی وارد جامعه شوند چه شود.

خودمانیم یکی بپرد این هویج بالای سرمان را بگیرد و داستان را تمام کند .

این شعر را هم نقد کنید ، یاد می گیرم . سپاس  و ادب .

/. چشم هایم را که گفته بودی دوست شان داری ؛

دیگر به کارم نیامدند 

 تا بیایی

بر در

سپیدشان کرده ام .

4 بامداد . رشت . 11/10/90

دیر نوشتن من برای خودم هم داستانی شده است .

حس به روز کردن وبلاگ همیشه در سرم هست و لی تنبلی مدام و مدام و گاهی کار اجازه نمی دهد جوابگو و قدردان دوستان محترم شاعرم باشد .

بی بهانه تمام نقص و دلیل این نامهربانی ناخواسته من هستم و تمام .

حالا هم به بهانه عید و بهار و این داستان ها نیست که آمده ام . از سر دلتنگی بی شمار و سرریز  تحمل ام است .

کارهای که وارد کرده ام جدید است .

در انتظار نظر دوستان مهربان شاعر هستم . بخوانند و افتخار شاگردی  ما را مکرر و مدام کنند .

  -------------------------------------------------------------------------------

/. جنگل ها پر از سکوت ،

بی تو ؛ ترس افتاده است به جانِ پرنده ها ، شکوفه ها

رفتن ات را باد ها ، نگفته اند

دل دل می کنم ، ساعت هایِ تحویل از کار بیافتند .

بی خبر ؛

                      بهار  ؛    در راه است .

 -------------------------------------------------------------------------------

/. فاصله ها را نمی شود ، با گریه پر کرد .

بازی را باخته ام

دستی مرا مچاله کند.

                            کاش مقابلِ خانه یِ تو به زانو درآیم .

سرابِ دوباره دیدن خانه هایی که رو به دریا نفس می کشند ،

                                                                                     رویِ دلم مانده است .

  -------------------------------------------------------------------------------

/. قاعده یِ بازی را می دانم

شاهزاده ای نیستم و نه آقا ، زاده شده ام.

رخ به رخ که می شویم

پرچمِ سفید را همیشه بالا برده ام.

مرگِ سربازها

تنها ، زنانِ بیوه و کودکانِ متعجب از گریه یِ سیاهپوش ها به جا می گذارد

                    که باید انتقامِ پدرانشان را از من ، تو بگیرند.

عدالت لایِ تکرارِ مدامِ شعرها ، کتاب ها خاک می خورد

کسی گلویِ آدم را می خورد

کسی خونِ جگرِ آدم ها را می خورد

و آب از آب

                  تکان نمی خورد .

    فروردین 1391 . رشت . باران

سلام . این روزها تنها دلخوشی آمدن پاییز و باران گاه به گاه ناگهان ، داشتن دوستانی بلند نظر و شاعر است . مدتی زمان کوتاهی هم است که دوستان فرهیخته حوزه هنری من را به جمع پر از شعر و ترانه و موسیقی شان میهمان کرده اند و این دیگر حظی مضاعف  و خود داستانی دیگر است و زمانی دیگر می طلبد که واگویه های مانده پشت خاطرم را برای همه دوستان بازگو کنم .

شعر ها ، پیشکش ، دومی برای همه ی دوستان شاعر .

/.سیبی سرخ  برداشته ام

                                             قلب ام می تپد .

نت ها را یک پرده بالاتر ببرید

                                                  یارِ من ساز مخالف کوک کرده است .

--------------------

  /. مدام با این چمدانِ  پر از شعرهای ِ عاشقانه یِ  شاعرها  سفر می کنم .

باران بیاید

                       چتری می شوند  برایِ لحظه های تنهایی

عاشق که می شوم

                               با من مرور می کنند

                                                             داستانِ  چشم هایی را که بیمارشان کرده است .

90.7.19

نوشهر

  /. ترسِ من از چشم هایِ توست

مبادا ،

             خواب شان بیاید

                                           و جهان تاریک شود .